Macedonië: terug van weggeweest als wandelbestemming

Macedonië, het zuidelijkste deel van voormalig Joegoslavië, is terug van weggeweest. In de vorige eeuw was het al een geliefd vakantieoord voor Nederlanders. Toen kwamen de Balkanoorlogen in de jaren 90. Maar nu weten toeristen het land met zijn rijke cultuurhistorie en ongerepte natuur weer te herontdekken. En terecht: wandelen en fietsen in Macedonië is een verademing. Onderweg kom je maar weinig mensen tegen. Je kunt daarom volop genieten van de stilte en de schoonheid van de ongerepte natuur.

Rivieren en meren

Macedonië grenst aan Griekenland, Albanië, Kosovo, Servië en Bulgarije. De hoofdstad is Skopje. De belangrijkste rivieren van Macedonië zijn de Vardar, Crna Reka, Treska en Bregalnica. Rivieren dus genoeg, maar zij zijn alleen in het voorjaar bevaarbaar met een kano. En nog meer water: de grootste meren zijn het Meer van Ohrid, het Prespameer en het Dojranmeer.

Voor wandelaars betekent dit dat de lente en het begin van de herfst ideaal zijn om te gaan wandelen. In de zomer kan het in laaggelegen gebieden erg warm worden, terwijl winters in de bergen soms zwaar en sneeuwrijk zijn.

Korte geschiedenis

Macedonië staat vermeld in de Bijbel. De eerste reis van de apostel Paulus buiten Azië was namelijk naar Macedonië. Aldaar preekte hij onder de Macedoniërs. Gabriel Garcia Marques – ook een soort apostel, maar dan van de moderne wereldliteratuur – beschrijft in zijn roman ‘Honderd jaar eenzaamheid’ de wijze scheikundigen uit Macedonië.

Het land – en dan met name de stad Ohrid – werd in 1939 ook al beschreven door de Nederlandse schrijver A. den Dolaard. Daardoor ontstond een buitengewone belangstelling van de Nederlandse toerist voor het land.

In 1941 nam het Macedonische volk samen met de andere Joegoslavische volkeren deel aan de Tweede Wereldoorlog. Op 2 augustus 1944 trad Macedonië toe tot de Federatieve Volksrepubliek Joegoslavië. Na het referendum in 1991 werd deze republiek uiteindelijk weer een onafhankelijke staat.

De huidige bevolking: Macedoniërs 65%, Albanezen 25%, Turken 4%, Roma 4%, Serviërs 2%.

Wandelgebieden in Macedonië

Nationaal park Mavrovo

Ligt het westen, aan de weg tussen Gostivar en Debar aan de Albanese grens. De hoogste bergtop van Macedonië is de Korab (2764 m). Deze bevindt zich op het drielandenpunt met Macedonië, Albanië en de Servische provincie Kosovo. Omdat het aan de grens ligt, is deze route zonder gids geen aanrader. De markeringen zijn desondanks redelijk en met goed weer wel te vinden. Het park biedt prachtige alpine landschappen, dichte bossen en zeldzame dieren zoals bruine beren en wolven.

Nationaal park Galičica

In het zuiden tussen het Meer van Ohrid en het Grote Prespa Meer. Rond het Meer van Ohrid zijn veel kortere dagtochten mogelijk, zodat ook minder ervaren wandelaars van het park kunnen genieten. Wandelaars genieten hier van spectaculaire uitzichten over beide meren, kleurrijke bloemenvelden in het voorjaar en rustgevende bergweiden. De hoogste bergtop is Magaro (2255m) en grenst aan Albanië.

De route is aangegeven en goed te doen, zolang er geen mist is. Hier is niet echt een gids voor nodig. Sterker nog: eigenlijk heb je voor geen enkele wandeling aan het Meer van Ohrid een gids nodig. In het hele nationale park zijn sinds 2011 de borden goed te noemen, al neemt het nu weer af.

Nationaal park Pelister

In het zuidwesten, bij Bitola aan de Griekse grens. Mooie routes. Maar de langere routes zijn vrij zwaar. In het weekend is de berghut open en kun je de klim over twee dagen spreiden. Het park staat bekend om zijn dennenbossen, zeldzame edelstenen en het unieke Macedonische vijfnaaldbos, een van de oudste bossen in Europa.

Treskavec-klooster

Voor wie cultuur en wandelen wil combineren is het Treskavec-klooster bij Prilep een aanrader. De wandeling naar het klooster voert door heuvelachtig terrein met prachtige uitzichten en biedt een mooi contrast tussen natuur en historische architectuur.

 

Wandelroutes

Er zijn gemarkeerde wandelroutes, altijd in dezelfde kleuren gemarkeerd. Helaas zijn ze slecht aangegeven en kun je er weinig op vertrouwen. Wandelgids, wandelkaart en/of GPS zijn daarom noodzakelijk.